HOMENAJE.

¡ Ola amigo/as!!!

Hoxe deixo unha sinxela entrada que para min e un gran privilexio falar desta admirada poeta, símbolo de Galicia reflexo luceiro da nosa lingua da que me sinto orgullosa; non acostumo a escribir coma hoxe.  Pero e un día moi especial porque e a data do seu nacemento e a ocasión meréceo.   E, para mín é un inmenso pracer. Unha homenaxe a nosa escritora poetisa, un mito narrativo, un referente para todos nos galego@ e para a nosa lingua galega.

Todo un personaxe considerado na actualidade como a escritora indispensábel neste camiño literario do século XIX, ¡representa xunto a Eduardo Podal e Curros Enriquez, entre outros escritores importantes! Son figuras emblemáticas do Rexurdimento galego  distintivo importante do noso pobo.  Rosalía, a nosa Diva galega que sempre vivirá metras alguén lea as suas bonitas letras.

Espello onde mi miro e non son capaz de chegarlle a o talón do seu pé 

Adiós,  ríos, adiós fontes,

adiós, regatos pequenos

adiós vista dos meus ollos

non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra  

Terra onde me eu críei,

Ortiña que quero tanto,

Figueiriñas que prantei.

Prados ríos arboledas,   

Pinares que move o vento,

Paxariños piadores

Casiña do meu contento.  

Muiños dos castañares,  

noites craras do luar,

compañeiras trmibadoras,

da Igrexa do lugar.

Amoriñas das silveiras     

que eu lle daba o meu amor,

camiñiños entre o millo,

Adiós para sempre adiós.  

Adiós groria Adiós contento,

¡Deixo a casa onde nacín,

Deixo a aldea que coñezo

Por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,  

Deixo a veiga por o mar,

Deixo, en fin, canto ben quero,

¡Quen puidera non deixar!

Adiós, adiós, que me vou, 

Herbiñas do campo santo,

Onde meu pai se enterrou,

Herbiñas que biquei tanto

Terriña que nos criou.  

Xa se oen lonxe moi lonxe,

As campanas do pomar;

Para mín ¡ai! Coitadito,

Nunca máis an- de tocar.

Xa se oen lonxe moi lonxe, 

Cada balada en un delor,

Voume soio sin arrimo,

Miña terra, ¡Adiós! ¡Adiós!

¡Adiós tamén queridiña, 

Adiós por sempre quizáis!

Dígoche  este adiós chorando

Dende a veiriña do mar.

Non me esquezas queridiña,

Se morro de soidas…

Tantas legoas mar a denrtro

¡Miña casiña!!! ¡Meu lar!!!

De Rosalía de Castro.

Un puñado de beso para todos y cada uno de vosotros.

Gracias por estar por existir y por vuetra perseverancia y cariño.