miércoles, 13 de mayo de 2009

A VECES SIENTO LA MÚSICA.

A veces escucho mi propia música, la siento dentro del alma y no sé si canta o llora, la siento un tanto lejana, me confunde y las luces se me apagan, libera mis noches frías mis primaveras endebles mis sensaciones ingrávidas, mi plenitud de silencios camino de esta soledad que ata mis sueños, mas arriesgo, con mi sensible luz para ir detrás de ellos.
A veces solo a veces, siento el eco de una voz que llega como un juego como un susurro soplando en mi oído y siento la duda de girar y girar la rueda que yo cargo de ternura de caricias, siendo alimento que necesita el motor de la vida. Y son las palabras cómplices de mis sueños y afanes que inundan mi pecho.

A veces, me enamoro de la vida, le canto le bailo le muestro mi mejor sonrisa, pareciendo que en mi jardín brilla un rayito de esperanza, pero llegan otros instantes que decaigo y me doblan las rodillas sin poder evitarlo. 

A veces siento el ansia de poder decir, te quiero hoy más que ayer, sin palabras disfrazadas. Solo a veces doy rienda suelta a mis sentimientos cierro los ojos y veo descalza el alma, desnuda de sueños como un maceta vacía sin plantas ni tierra.
¿Ay de mí, qué hacer con tanto desencanto? Sólo espero una brisa tibia que ponga calor en mi regazo bajo el cielo azul de estrellas pintado.

Llega un ligero sonido
que no sé si llora o canta
y mi camino ilumina,
brilla mi fiel explanada.

¿Serán acaso las musas
las que yo tanto buscaba?
Una música me envuelve
en medio de la esperanza.
 
Quizás influya el destino
ya que peregrino avanza,
va jugando con la esencia
de las musas y las hadas.

¡Me miran y se disculpan
y se quedan tan calladas!
Se acercan de puntillas
con la ternura del alma.


Unos aromas me llegan
y perfuman mis palabras
extendidas entre líneas
y de loco amor preñadas. 

Plenitud y fantasías
llenan las cuartillas blancas
y van saliendo los miedos
que dentro de mí reinaban.

Y me siento confundida
prisionera de mis ansias
explosiones de recuerdos
que llegan a mí atalaya.
 
De la vida me enamoro
de las cosas más aladas,
intento salir airosa...
escribiendo mis hazañas.


12-6-2009.   Marina Filgueira García.

10 comentarios:

  1. Sin farola y con abismos, dices,y fíjate que a mi me parece que no se precisan farolas cuando tenemos el sol y que el abismo encierra un valle y que , a veces ni siquiera es abismo y sólo es vértigo y que, si lo fuese, a veces, hay manos en las que sujetarse para no caer, brazos que abrazan...
    El tiempo es un tic-tac pero también arena...
    No dejes que ningún miedo ocupe ningún espacio porque el miedo más miedo es el de no haber intentado.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  2. Hola, Tersat, gracias por tus palabras bonitas siempre de ánimo, eres un encanto. Pero para poner uvas en el cesto, es necesario que éste esté vacío...mi cesto aún sigue lleno, el tiempo apremia, veo bien difícil la cosa ésta de empezar de nuevo. Soy feliz como estoy y me basta. Gracias de nuevo y un puñado de besos para ti que llegarán a Murcia en un suspiro.
    Se feliz.

    ResponderEliminar
  3. O invitar a mucha gente a comer uvas, o poner las nuevas y dejar las viejas a un lado, o coger las uvas antiguas y ponerlas a secar al sol. Nunca se empieza de nuevo, sólo se sigue...
    Me llegó, me llegó ese puñado de besos.

    ResponderEliminar
  4. De acuerdo Tersat, en mi vida hay quizá algún camino, por el cual podría echarme a andar, pero la prudencia y el corazón me dicen, que debo coger aquel más recto y cómodo, en el cual no haya dolor. ¿Será posible? ¡Desde luego estoy tan a gusto! Besitos. Marina.

    ResponderEliminar
  5. Marina, a veces todo se trastoca sin esperarlo. Dices . "soy feliz y me basta", ¿entonces?...

    " Siempre, después, qué contento
    cuando me quedo conmigo-
    Lo que íba a ser mi minuto,
    es, corazón, mi infinito".J.R.Jiménez.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  6. Hola Cauchil, que gusto ver que no te olvidas de mi casita de campo, donde a veces se respira un cierto aire tibio. Aunque algo se trastoque, a mí ya nada me perturba, soy un árbol de raíces profundas muy bien puesto en su lugar. Siempre que no tenga que ver con mi familia más cercana. Con ellos soy yo la mejer más feliz del mundo mundial. Bonito e interesante poema. De J.R.Jiménez, muy propio en este punto y aparte. Besitos y vuelve cuan do tu lo desees será un placer charlar un poquito con tigo. Se feliz.

    ResponderEliminar
  7. Awwww... me gusta mucho tu blog. Normalmente no leo más de un post, pero sí que me entretuve con el tuyo; gracias por pasarte por mi blog.

    ResponderEliminar
  8. Havia
    uma palavra
    no escuro.
    Minúscula.Ignorada.
    Martelava no escuro.
    Martelava
    no chão da água.

    Do fundo do tempo,
    martelava.
    contra o muro.

    Uma palavra.
    No escuro.
    Que me chamava.

    Eugénio de Andrade

    Atopei este precioso poema no blog contiguo ao teu, só cun clic. Está en Portugués, pero que oportuno e fácil de ler pra nós. Unha aperta árbore recia de raices profundas e fentos do Lérez. Pacodíaz.

    ResponderEliminar
  9. Hola, [[Betzabé]] Gracias a ti, por entrar en este pedacito de tierra gallega. Que sepas que tienes un blog muy interesante, da gusto leerte. De nuevo gracias y vuelve cuando gustes será un placer. Un besito y se feliz.

    ResponderEliminar
  10. Gracias Paco, Por-ese poemiña portugués, e ben bonito, e tamén por gustarche este cachiño de terra, que o fin e cabo, está cheo de raíces, de fentos, e algunha que outra silva, pero iso si, tamén ten árbores con arumes que recenden.
    de novo gracias e volve cando queiras, compañeiro de escola. un bico e sexa vostede Feliz. Perdoa o meu galego.

    ResponderEliminar