viernes, 10 de abril de 2009

Evocaciones... abrileñas

Abril florecido y encantado arrastrando aún algo de melancolía la cual me hace navegar por el mar del ayer. Y vislumbro mentalmente el pueblo donde nací, todo sigue como entonces las praderas con hierba verde, campos y montes con flores de distintos colores.  Los árboles frutales con sus brotes largos también ya florecidos unos blancos otros rosados germinando sus ricos frutos; cerezos manzanos perales y limoneros con su flor de azahar. Extendiendo el aroma que llegaba a nuestro hogar.  Cierro los ojos y veo todos los colores dorados verdes y morados donde todo tiene olores primaverales y me veo corriendo jugando por estos lares de ensueño, todavía me parece sentir la hierba bajo mis pies descalzos. 
Se acerca domingo de pascua y huele a roscón en mi imaginación, igual que antaño. Esperaba con ansia ese día de fiesta entrañable, por aquellos tiempos de poca abundancia, anhelaba que llegara el roscón que mis padrinos me regalaban año tras año hasta que me casé, hay un dicho que dice, cualquier tiempo fue mejor, yo digo cada época o etapa tiene su encanto.

Me llegan evocaciones
que nunca puedo olvidarlas            1
son emociones perdidas
por todas siento nostalgia.


Me parece percibir
aquella rica fragancia
del limonero y sus flores                  2
envolviéndome en su magia.


Los cerezos y manzanos
que tanta dulzura manan
son los frutos de la vida,                   3
natura que nos ensalza.

Evocaciones me llegan
de las praderas doradas,
sembrando buena semilla                 4
se recogía doblada.

Era entonces primavera
el sol su fuerza mostraba
y buscábamos las sombras                 5
de los pinos con sus ramas.

Cierro mis ojos y veo
el trabajo en la distancia
recogiendo las espigas                         6
con amor y mucha maña.

Un trabajo en armonía
todos el hombro arrimaban
son recuerdos que perduran               7
vocablo eterno del alma.


Evocaciones me llegan
del dulce roscón de pascua
que no duraba dos días                        8
en la artesa que guardaba

Son sueños que no terminan
esas noches enmarcadas...
qué la luna en su embeleso                   9
los besos de amor pintaba.




 

10-4-209.  Marina Filgueira. 

16 comentarios:

  1. Me gusta leerte.

    Y me parece que describes un lugar maravilloso.

    ¿Es verdad que ya no quedan todas esas maravillas?

    ¿Ni siquiera el roble?

    ¡Estúpidas gentes las que piensan que lo ideal es el cemento y el ladrillo, Marbella, Benidorm, etc!

    Marina, acabamos de plantar en unos metros de jardin (no llegan a 12 metros cuadrados) un limonero, rosales, geranios, hierbabuena y hasta pimientos).

    Es una casa de pueblo, donde queremos vivir dentro de poco, en cuanto me jubile.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  2. Hola Ernesto, que gusto saber que entras en mi casita de campo.

    Es verdad que hice una visita por aquellos rincones entonces enxebre y que ahora solo prevalece el asfalto. Son pequeños escondites de mi niñez y juventud que a mí me traen recuerdos inolvidables. Le llaman prosperidad, yo pienso que es segar la vida de la madre tierra… es de pena y desolación. Pero bueno esto pasa en pocos lugares de nuestra Galicia, tenemos zonas preciosas donde se restauran molinos a pié de Río, con lindos paseos de madera a par de éstos. Se trata de reconstruir y salvaguardar la riqueza que tenemos en estos lares gallegos.

    Que bien ese jardín con plantas limonero y otras hiervas, es una gozada tener así un pedacito de tierra. Que la disfrutéis con mucha felicidad de todo corazón. Marina.

    Un besito.

    ResponderEliminar
  3. Mis padrinos que como muchos gallegos estaban en Suiza no me traían mi roscón pero cuando venían en verano me traían otros regalos muy bonitos en Cataluña los padrinos los regalen el lunes de Pascua y le llaman al roscón “mona” de Pascua.Tu mente preclara y la sensibilidad que atesoras te hacen decir cosas y escribir poemas de una gran belleza, mi felicitación más sincera Mariña.
    Paco

    ResponderEliminar
  4. ¿Hola Paco que tal? Gracias por echar una mirada a mi sencilla ventana que como no tiene cortinas… se ve lo que hay dentro… nada de lujo, pro si buena gente, igual que tú, que aunque no te conozco personalmente, sé que lo eres. Un abrazo de ésta paisana que te des a lo mejor de la vida. Marina. Cuídate mucho, y vuelve cuando gustes será un placer.

    ResponderEliminar
  5. Feliz pascua florida Marina. Me alegro que nos dejes tus palabras con colores como yo las llamo, pinceladas que crean un cuadro siempre con trasfondo nostálgico.

    Yo también tengo monas de pascua de mis padrinos. Mis adelfas y platanos tienen las raices bajo un parking público...cada vez tengo que ir más lejos con mi bici para alcanzar el campo... seguiré pedaleando.

    Hice como Ernesto,yo planté mi tomate, mi pimiento y mi pepino, un calabacín y una berenjena en un recuadrito de nada. Mi pisto y mi gazpacho estaban de gloria. También son recuerdo.
    Marina, como tú, he cerrado los ojos y he vuelto a tener cosas que creía perdidas, gracias.

    ¡¡ Qué gusto pasarse por esta casa!!. Después de reconocer a Tersat, estoy segura que alguna vez nos encontraremos por esas tierras...u otras...que lo de menos es donde.

    Un abrazo y cuida tus gafas!!!.

    ResponderEliminar
  6. En donde yo veraneaba había, en el recodo del camino antes de llegar a nuestra Casa, el sitio del Árbol Solo. Siempre ha estado, aún permanece. Y cuando muy esporádicamente voy, al llegar al rincón del Árbol Solo aún me conmuevo.
    Es la nostalgia de los lugares que una amó. Y donde la quisieron tanto.
    A mi Casa siempre la hemos conocido como la casa de la Hiedra, la del pueblo,digo, así que tu escrito me ha llevado a los años de entonces.
    Me ha gustado mucho tu escrito, te daría una pequeña sugerencia, mas que eso, una idea que se me ocurrió al leer tu poesía, verás como hay una frase que pone "el secreto de aquel beso", se me ocurre que en donde pones "mil y un besitos", se puede cambiar por "mil y un abrazos", y así no repites; aparte de que amplías lo que quieres decir, porque con el diminutivo ( "besitos") me suena a disminuir la importancia.
    Pero es solo una idea, que el poema es tuyo, requetetuyo, y bien sencillo y tierno.
    Un abrazo grande.

    ResponderEliminar
  7. Hola Cauchil, gracias por tus palabras son un soplo de aire fresquito, feliz pascua a ti también y cuidado con las monas! Hacen que una engorde! Es broma. Que gusto comer aquello que una siembra, no se porque... pero sabe de otra manera. Y si, las cosas del pasado quedan en el subconsciente y más tarde o más temprano las recuperamos. Nos vemos... donde queráis. Pero me gustaría aquí en Pontevedra. Un abrazo. Marina. Y vuelve cuando gustes, será un placer.

    ResponderEliminar
  8. Alena, que gusto... que vengas a mi casita de campo. Me alegra que mi escrito te transporte al pasado, así que también tenias...tienes un árbol amigo? Si así es, abrázalo cuando vayas a verlo, te hará bien, es como abrazar el amor de un pasado. Gracias por tu sugerencia siempre inteligente, con talento y talante, me gusta tu mirada de Águila tu sinceridad, de ella tengo yo mucho que aprender. He cambiado la frase para conjugar con la de a arriba, si le echas un vistazo, dame tu parecer si puedes sino no pasa nada, pues sé muy bien que eres una persona súper ocupada. Un abrazo de esta amiga que te sea lo mejor del mundo. Se feliz.

    ResponderEliminar
  9. Bos dias Doña Marina,son Soto...¿Me conoces?!No te rias carallo!!Como gozas con tu naturaleza!.Si,como dice Ernesto,hay que retomarla otra vez,o por lo menos cuidar lo poco que queda.!Que animaliños somos,destrozandola en cualquier sitio en aras del hormigón asfalto y la especulación!.Claro,esta forma de comportarse hace que la gente no tenga ninguna sensibilidad ,todo al contrario porqu tanto hormigón lo que hace es volver a uno un fotocopias en vez de ser una persona normal y autentica.
    Me alegro mucho Marina ,por que tu Blog tenga tantos visitantes ilustres,empezando por mi !que carallo,a ver si no puedo echar un farol!.
    Que sigas con esa sensibilidad mágica,esa sensibilidad que te hace ser auntenticamente tu.
    A sus pies señora del Lerez.
    apertas agarimosas

    ResponderEliminar
  10. Soño coas outas terras do interior. /Coa Galicia profunda do poeta:/Coa Terra Chá de Manuel María,/coas terras de Pondal e Rosalía... Son versos do meui poemario: "EU QUERO IR A GLASGOW" que quizais nalgures publicarei.
    Teño para tí un cariño no meu blog: "meinteresalavida.blogspot.com". Noraboa e unha aperta. Pacodíaz.

    ResponderEliminar
  11. Hola Sr cerdeira, e un luxo para min que vostede votase ollada por esta ventá. Gracias por tu amabilidad tus palabras siempre de aliento y además con el pizco de ironía que siempre me hace sonreír. Un beso para vosotros los dos. Ser felices.

    ResponderEliminar
  12. Hola, soñador e loitador da nosa Galicia profunda. Profunda na paisaxe, na historia, e no derradeiro desenvolvemento da nosa cultura. Eses tres escritores que ti falas son o selo e espello... donde nos podemos mirarnos con moito orgullo. Anque hai moitos máis cómo Xosé Méndez Ferrín, Ramón Cabanillas, Abel Caballero, entre outros moitos, temos unha riqueza de intelectuais antigos e contemporáis. Ben... gracias por ese regaliño tan fermoso que me deixaches no teu Blog. Un bico de esta “Fenteira” Lérez. Perdoa o meu galego, e iso que estou nun club a aprendelo.

    ResponderEliminar
  13. O poema segue:

    "Nacer á vida nas cerdeiras de Visuña,/ olla-las martas, garduñeiras e a garduña./ As follas murchas do Lor na fluencia./ Espertar no súpeto cahón dunha fervenza,..."

    Unha aperta. Pacodíaz.

    ResponderEliminar
  14. Paco, Hola? en primeiro lugar, que poemiña máis bonito, nacer a vida nas cerdeiras.
    Espertar o pé de esa fervenza, eu… quería porque xa non a esquezo máis. Gracias Paco é un luxo para min, ver que entras nesta casiña de campo, es un xenial artista, entre outros moitos méritos máis. Un biquiño. Marina.

    ResponderEliminar
  15. Marina, buenas madrugadas. Como mañana no pongo el despertador, aprovecho y leo un poco más. He pasado por tu casa porque me he acordado de tí leyendo en una antología a María do Carme Kruckenberg :

    "Volvo á nenez/ a buscar a paz que nunca tiven/ Aquela moneca desmembrada/ o patinete o triciclo, a bicicleta,/ os mapas e aeroplanos/ viaxando fantasias".

    O este otro fragmento :" o corvo vixía a morte do río/ como unha escultura recortada no vento/ que retorna coa música recuperada dos seculos...".

    ¡¡Qué bien suena el gallego, tiene música!!!. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  16. Gracias Cauchil, eres un sol que da calorcito a mí ánimo. Lo que cuentas de ese libro, de verdad lo he vivido. Yo si, tuve zuecos zapatillas hechas por nosotras mismas.

    O corvo vixiaba a morte e o moucho tamén nos pinos do monte a beira da miña casa. Piaban cando anoitecía.
    Yo era niña y me moría de miedo, pues aparecín muertos por los caminos al siguiente día, eran los últimos tiempos de la guerra.
    Suena lindo el gallego pero a mí me falta mucho para saber escribilo, pero todo se andará. Un besazo Marina.

    ResponderEliminar